Aynı binada iki komşu gibiydik, aslında biz aşık veberaberdik birbirimize yakın olmak için taşınmıştım senin komşuluğuna. İlk aylar ve ilk bir yıl harikaydı rüya gibiydi sanki, sana yakın olmak istediğinde kapımı çalman veya anahtarınla kapıyı açıp evime gelmen müthiş duyguydu. Bir yılı aştıktan sonra herşey değişiverdi bir anda, anlaşamamazlıklar başladı, bekletilmeler başladı, yalnızlıklar başladı ard arda. Oysa ne ümitle gelmiştim komşuluğuna. Düşünememiştim tek uyumayı ,tek başıma yeme kyemeyi, geceleri bazen çok korkardım sonucunda yalnızdım.  

Anlaşamadığımız meğer ne çok şey varmış aslında, her gece asansör sesinle irkilirken uykumdan sen geldin sanıyor uyanıyordum. Yaklaşık üç yıl kadar bu yalnızlıkla boğuşurken bana en çok dokunan şeyler ise, sana bu kadar yakınken asansör kadar yakından yalnız kalmaktı, biz komşuyduk ya seninle biz aşıktık ya, kimse bilmese bile bizbiliyorduk. 

Yalnızlığın verdiği acıyla dile getirdiğim cümleler senin gerçek yüzünüçıkarmıştı ortaya. Artık çok geçti çünkü seni çok sevmiştim, anlaşmazlık  ve yalnızlık büyük kavgaları getiriverdi aramıza, bu kavgalar bizi biz yapan değerleri yok ederken farkına varamadığımız bir büyük bir cehalete sebep oluyordu. Her asansör sesinde beklerdim gelmeni ve sen gelmezdin ben ağlar uyurdum yalnızlığımla. Derdim ki bir asansör kadar yakınız oysa ne gerek vardı bu kadar yalnızlığa.