Yazmak istemiyorum, tek kelime dahi etmek istemiyorum. Sosyal medya magazin ve haberleri izlemek istemiyorum. O kadar nefret ediyorum ki insandan insanlıktan anlata bileceğim kelimeler bulamıyorum. Dinlemek istemiyorum konuşmak istemiyorum. Bunu yapanlara insan diyorlar ya ben insanlığımdan utanıyorum, ağzım dilim tutuluyor konuşamıyorum. Bunları günlerdir yazıp sizlerle paylaşmam gerekiyordu ama öyle ki yazmaya utanıyorum, telafuz etmekten korkuyorum. Görüyorum, duyuyorum,dinliyorum, hissediyorum evet ama çaresizim. Çaresizliğimi güçsüzlüğümü sesiz kalışımı düşünüyorum sadece. Ne yapabilirim nasıl yapabilirim neye gücüm yeter. Kelimeler ile bu acıları anlatabilir miyim gerçekten? Siz söyleyin ben buraya icadı olmamış kelimeler yazsam mesela belki de yeni kelime eklemişimdir insanlığa bu acıyı ve bu kahbeliği anlata bilecek. Gerçekten içimiz bu kadar sızlar mı? Bu çocuk katilleri tövbe eder mi? Yada ölen bu mazlumlar huzura erer mi? Siz söyleyin yardım edin anlatın konuşun ne yapabiliriz tek başımıza. Herkes göz yumuyor yada görmezden gelebiliyor mu bunları? Napıyorsunuz silip bu bildirileri engelliyor musunuz? Televizyonlarınızı kapatıp hiç açmıyor musunuz? Eş dost hiç bahsetmiyor mu bu luzüm'den ben söyleyecek söz bulamıyorum arkadaş. Ben insanlıktan insandan tiksiniyorum. Gözünü ne bürümüş bu insanların ne uğruna bu savaşlar? Para mı? Toprak mı? Petrol mü? İktidar mı? Hüküm sahibi olmak mı? Ne olabilir ya hangisi bunu yapmaya sebep olabilir. Ben bilmiyorum arkadaş, ben anlamıyorum, ben kabul etmiyorum çocukların öldürülmesini...

     Az önce okuduğum yazı ise adaletsizliğin belanın şerrin kısa bi özeti olmuş aslında; 

     Dünyada çocuklar ikiye ayrılır;

     1- Avrupada Doğanlar,

     2- Orta doğuda ölen...

     Suriye de yapılan kimyasal saldırıda ölenler eli silahlılar değil sabi sübyan bebeler. Lanet olsun ki size ölmeyesiniz, sürünesiniz ki o acının milyonda birini olsada bu dünya da çekebilesiniz.