1. Çığlıklarımızı Duymadılar

Farkında mısınız bilmem? İnsanı değerlerimizi yitireli ne çok olmuş!Ana, baba, kardeş birbirlerine ne ağır gelir olmuş!Hastalanmadan yatağa düşmeden, elden ayaktan düşmeden herkes herkese sırt çevirir durumda.Neden insanlık bu kadar basitleşti? Şu üç günlük dünyada neyi istiyoruz? Yaşam göz göre göre ellerimizden kayarken biz neyin düşüncesindeyiz? Nedir bu hengame? Nedir derdimiz? Zordakine sırt dönmek mi? Müşgül durumdakine laf söylemek mi? Ne oluyor ey insanlık bize?

Eskiden analar, babalar,kardeşler ne düşkündü birbirlerine! Şimdi ne oldu? Hata yapanı ne zamandır asar olduk laflarımızla? Biz ne zaman bu kadar değiştik? Hani bizim insanlık vazifemiz? Hadi bunu da geçelim nerde aile kavramı? Ben evvelden bilirdim ki, düşene el uzatırdık, hata yapanı affederdik, müşgül olana yardım ederdik, ne oldu bize böyle? Anne evladına kıyamazdı, baba evladını korurdu, kardeş kardeşine sahip çıkardı, sır saklardı! Arkadaşları, akrabaları,sevgili diye adlandırılanları hiç saymıyorum bile..

Bizler daha ölmeden, mezara koymuşlar bizi, çığlık atıyoruz nafile! Anlatıyoruz nafile! Ağlıyoruz nafile!Ne yapmalıyız da sesimizi duyurmalıyız? Böyle gitmemeli bu düzen,hoş buna düzende denmezya hani! Gözlerimiz bu kadar kör mü oldu?  Kulaklarımız da bu sağırmı? Ya kalbimize ne oldu? Sızlamayımı unuttu? Ölmeden diri diri mezara koydular bizi!